Melissa

Melissa, 19 jaar, heeft een verstandelijke beperking. Ze is recent gaan wonen in een inclusief cohousing initiatief, daar leert ze onder begeleiding zelfstandig wonen. Nu ze een stuk verder van huis woont, is ze aan het leren om op zichzelf ergens te geraken met het openbaar vervoer.

“Ik wil woensdag naar moeke gaan en dat is met de bussen en dat is blijkbaar met de pendelbus. Ik heb dat nog niet gedaan, ik moet dat oefenen. ” 

De bus is niet echt Melissa haar ding, en al zeker niet op woensdagnamiddag wanneer het enorm druk kan zijn. 

“De bus is veel drukker dan de trein. Daar kan je rustig op zitten en dan zit ge niet op elkaar. En op een bus, ja, dat vind ik irritant, in de bus, daar word ik meestal niet rustig van…”

Melissa heeft die rust nodig om zich te kunnen concentreren op de halte waar ze moet uitstappen. Dat is moeilijk met veel lawaai. Het openbaar vervoer kan ook zeer ingewikkeld zijn. Er is wel een app, maar die gebruikt ze niet, voor haar is die niet toegankelijk. 

“Het is ook allemaal zeer verwarrend en complex, de app zou kunnen helpen, maar die heb ik nog nooit gebruikt. Ge moogt mij die eens uitleggen, want ik versta daar niets van.” 

Mondig is Melissa in ieder geval, wanneer ze iets niet begrijpt of iets niet weet, vraagt ze het aan andere pendelaars, voor haar is dit veel makkelijker en sneller dan een app. 

“De weg terug vinden in het station, als ik in een andere stad ben dan is dat niet zo vanzelfsprekend. Dan moet ik het soms vragen. Maar meestal kom ik er wel. Op onbekende plaatsen moet ik soms vragen waar spoor zoveel of zoveel is, maar ik heb een mond gekregen voor iets.”